De Triumph Dolomite is een van mijn favoriete auto’s. Toen ik nog een klein ventje was, klonk de naam ‘Dolle meid’ me heel interessant in de oren. Het hielp ook dat mijn vader destijds werkte bij de importeur van British Leyland in Gouda; de zaterdagse uitstapjes naar de showroom vond ik leuker dan schoolreisjes. Daar kon ik ook die ‘Dolle meid’ in levenden lijve aanschouwen. Vooral de Sprint maakte mij blij: in Mimosa Yellow, met mooie wielen, een zwarte streep over de flanken, een zwarte leren kap en een matzwart achterpaneel met een verchroomd randje. Daar kon de Jaguar E-type toch niet tegenop.

Iets wat onbereikbaar is, wordt steeds aantrekkelijker. Zo ook de Dolomite. In 1973 – toen ie uitkwam – was ik veel te jong om auto te rijden en toen ik uiteindelijk mijn rijbewijs had, kende ik de reputatie van Engelse auto’s. Maar het beeld van een gele Triumph Dolomite Sprint had zich in mijn hoofd genesteld en het verlangen laaide steeds vaker weer op.

Op de NAMAC-beurzen zag ik de laatste jaren genoeg modellen van de Triumph Dolomite – er staan er al wat in mijn collectie – maar  een gele, nee, nooit. Jawel, één keer, heel vroeg op een van de vorige beurzen. Maar omdat ik niet meteen impulsief mijn bescheiden budgetje wilde uitgeven, besloot ik eerst mijn rondje op de beurs af te maken. Toen ik weer terugkwam bij de tafel waar ie gelegen had, was de Dolomite natuurlijk al weg.

Vorige week, toen ik naar huis reed, kwam me een Dolomite tegemoet. ’t Was mooi weer én het was nota bene een gele Sprint. Práchtig gezicht dus! Het verlangen laaide weer in volle hevigheid op. Jeetje, ik bleef eraan denken. Ook ’s avonds nog, toen ik op Facebook keek wat zich die dag in de NAMAC-groep had afgespeeld. Natuurlijk kwam ik vervolgens ook weer op Marktplaats terecht. Om me tegen mezelf te beschermen, besloot ik niet meer dan tien pagina’s met (honderd) aangeboden modelauto’s te bekijken. Die tegenligger van die middag was een voorteken, want je raadt het al: op de tiende pagina stond ie: Vanguards VA 53000 Triumph Dolomite Sprint, yellow. Anders dan ik op de beurs had gedaan, sloeg ik nu meteen toe! E-mailtje aan de verkoper, zodra ik zijn bankrekeningnummer had, betaalde ik het model en het wachten op Piet de Post kon beginnen…

Eindelijk, na zoveel jaar smachten en nog eens vier dagen wachten kon ik het model van een gele Dolomite in mijn collectie bij haar ‘dolle zusjes’ plaatsen.