Eerder geplaatst in Auto In Miniatuur nummer 6, 2010

Tekst: John Tits, Foto’s: Justin Tits

Hoe zien beeldend kunstenaars hun model? Welke kenmerken benadrukken zij? Ook als dezelfde persoon poseert, kan de sfeer behoorlijk verschillen. Kijk naar twee unieke portretten van een bijna vergeten dame.

Neo en Starline raakten rond 2010 gelijktijdig geïnspireerd door de Opel Kapitän uit 1958. Slechts een jaar bleef zij in productie, maar wel met bijna 35.000 gefabriceerde exemplaren als eindresultaat. Hoe dat kon? Ze was behoorlijk sexy. Zij volgde de lijnvoering van de Opel Rekord P1, maar was aanzienlijk barokker en een stuk groter. Instappen achterin betekende echter wurmen en worstelen. Een zeer laag aflopende daklijn gaf de achterpassagiers vervolgens haast letterlijk hoofdbrekens. En wilde de bestuurder via de binnenspiegel het verkeer achter zich goed zien, dan kreeg hij bijna chronische nekklachten. Toenemende kritiek op het gebruiksongemak van de auto verklaart de korte productietijd: de liefde bekoelde snel.

Ronduit onhandig was deze Opel Kapitän. Toch was ze uiterlijk een plaatje, al kan je hierover fors van mening verschillen. Het neemt niet weg dat ze helemaal paste in het tijdsbeeld van het Duitse Wirtschaftswunder. Met een stevig Amerikaans sausje, dat wel, maar in die tijd Helemaal Hot. Kenmerkend zijn een panoramische voor- en achterruit, de carrosserie in twee kleuren, veel chroom, een breed grijnzende smoel en opmerkelijk gevormde achterlichten. Ze lijken op sleutelgaten. Dit vormelement werd ook prompt de bijnaam van deze auto.

Als tweelingzusjes in een missverkiezing staan de blauwe Neo en zachtgele Starline op onze catwalk. Welke van de twee gaat voor de bijl en moet de eeuwige roem overlaten aan de ander? Het front van de Neo lijkt net even beter te bekken dan het gebit van de Starline. Ook de verchroomde details van Neo’s kunstwerk zijn verfijnder. Daar staat tegenover dat Starline’s portret van deze Kapitän iets meer het gevoel geeft van een ronde rocker. Er ligt vast een elektrische gitaar van de eerste generatie in de riante kofferbak, fantaseer je dan.

Om de ellende van vastgedraaide nekwervels een beetje te verzachten, geeft Neo zijn Kapitän twee buitenspiegels mee. Toen was dat nog geen gemeengoed, maar ze kwamen al wel voor. Ook in veel andere opzichten lijkt Neo een luxe-uitvoering te hebben gemodelleerd. Zie de wielen met fraaie wieldoppen en ringen op de velgen, waar de Starline het moet doen met de - ook prima vormgegeven - standaardwaarden. Ten slotte heeft Neo’s Kapitän een zonnig open vouwdak, en een waanzinnig fraaie luchtinlaat direct onder de voorruit.

De conclusie is moeizaam tot stand gekomen. Wie roept dat de ene mooier is dan de andere, twijfelt daar nog geen minuut later weer enorm aan. Althans, zo verging het mijn fotograferende zoon en mij. Voor Opel-adepten is de keuze allerminst moeilijk. Zij willen gewoon beide modellen. De Neo mag als directiewagen niet ontbreken vanwege de fraaie details en de net iets mooiere neus, de Starline omdat hij dat enorme rockgevoel geeft, al werd dit laatste in Duitsland destijds nog vooral vertolkt door Conny Froboess en Rex Gildo…